trudności w zginaniu, prostowaniu, a czasem rotacji kolana.

zwłaszcza mięśnia czworogłowego uda, mięśni kulszowo-goleniowych i mięśni łydki.

uczucie "uciekania" kolana, zwiększone ryzyko kolejnych urazów.

utykanie, unikanie obciążania chorej nogi.

wstawanie z krzesła, chodzenie po schodach, jazda samochodem.

ograniczenie aktywności fizycznej i społecznej.

Bezpośrednio po urazie lub operacji, celem jest kontrola bólu i obrzęku. Wykorzystuje się metody fizykoterapeutyczne, takie jak krioterapia, elewacja kończyny, kompresja, a także delikatne ćwiczenia izometryczne (napinanie mięśni bez ruchu w stawie) i ćwiczenia wspomagające krążenie.

Stopniowo wprowadza się ćwiczenia mające na celu odzyskanie pełnego zakresu zgięcia i wyprostu kolana. Są to zarówno ćwiczenia bierne (wykonywane przez terapeutę), czynne wspomagane, jak i czynne (wykonywane samodzielnie przez pacjenta). Ważna jest delikatność i unikanie nadmiernego bólu.

Po uzyskaniu odpowiedniego zakresu ruchu, kluczowe staje się wzmocnienie mięśni otaczających kolano, w szczególności mięśnia czworogłowego uda (szczególnie głowy przyśrodkowej – VMO), mięśni kulszowo-goleniowych i mięśni łydki. Wykorzystuje się ćwiczenia z oporem (taśmy elastyczne, ciężarki), ćwiczenia izotoniczne i izometryczne.

W tej fazie pacjent wykonuje ćwiczenia mające na celu poprawę stabilności, równowagi i czucia głębokiego. Są to m.in. ćwiczenia na niestabilnym podłożu, ćwiczenia koordynacyjne i funkcjonalne, które przygotowują do powrotu do codziennych aktywności i sportu.

Stopniowo zwiększa się obciążenie i intensywność ćwiczeń, naśladując specyficzne ruchy wykonywane w pracy, sporcie czy hobby. Ważne jest monitorowanie reakcji kolana i unikanie przeciążeń.

Ma na celu utrwalenie osiągniętych efektów i zapobieganie nawrotom dolegliwości. Pacjent otrzymuje indywidualny program ćwiczeń do wykonywania w domu oraz zalecenia dotyczące aktywności fizycznej i profilaktyki urazów.